Historia Bangkoku sięga XIV wieku, w tym okresie jednak na terenach, gdzie dziś znajduje się metropolia, istniały jedynie niewielkie wioski rybackie w delcie rzeki Menam (Chao Phraya). Należy wiedzieć, że znaczenie miasta zaczęło wzrastać wraz z rozwojem działalności handlowej kupców z ówczesnej stolicy Ayutthai. Wymiana dóbr odbywała się wówczas przede wszystkim drogą morską i pod tym względem usytuowanie Bangkoku było strategiczne. Miasto gościło coraz więcej przybyszów z zagranicy, między innymi Duńczyków, Portugalczyków i Francuzów. Ci ostatni ustanowili tutaj nawet spory garnizon, który został jednak przepędzony w 1688 roku podczas tzw. oblężenia Bangkoku. Sprzyjający Europejczykom ówczesny król Narai również został obalony. W 1767 roku Ayutthayę splądrowały wojska birmańskie, a funkcja stołeczna została przeniesiona do Thonburi – części Bangkoku leżącej dziś na zachodnim brzegu rzeki Menam. Niedługo potem król Rama I zadecydował o zmianie lokalizacji i przeniósł miasto na wschodni brzeg (potencjalne zagrożenie ze strony Birmy mogło bowiem nadejść z zachodu), a konkretnie na oddzieloną niewielkimi kanałami wyspę zwaną Rattanakosin. To właśnie tutaj powstały najbardziej reprezentacyjne budynki nowej stolicy, które można oglądać do dziś, między innymi Pałac Królewski czy świątynia Wat Pho. Królewska nazwa miasta brzmiała Krung Thep, co w dowolnym tłumaczeniu oznacza „miasto aniołów”.

Wszyscy kolejni monarchowie rządzący na przełomie XIX i XX wieku mieli swój wkład w rozwój nowej stolicy. Władcy Rama II oraz Rama III stawiali przede wszystkim na budowę świątyń, które prócz pełnienia funkcji sakralnych służyły również jako szkoły, biblioteki i szpitale. Kolejni królowie Rama IV oraz Rama V dbali też o prawidłowy rozwój urbanistyczny, wytyczając nowe drogie i mosty. Pierwszą utwardzaną ulicą była ciągnąca się równolegle do rzeki Menam i przecinająca Chinatown Charoen Krung. Ponowna obecność Europejczyków w Bangkoku w tym okresie miała wpływ na wprowadzanie technicznych innowacji, takich jak rozwój elektryczności, usług pocztowych i telegraficznych oraz sieci kolejowej. W czasie drugiej wojny światowej miasto było celem bombardowań najpierw ze strony Japończyków, a następnie wojsk alianckich, które usiłowały zniszczyć założone tam przez tych pierwszych wojskowe kwatery. Rozwój Bangkoku w okresie powojennym był jeszcze gwałtowniejszy niż na przełomie poprzednich stuleci. Usprawnienia infrastrukturalne nie szły jednak tempem równym z drastycznym wzrostem populacji, co stało się źródłem problemów komunikacyjnych i mieszkaniowych. Podczas II wojny indochińskiej Bangkok był popularnym miejscem odwiedzin żołnierzy amerykańskich, w tym czasie zaczął się też tutaj mocno rozwijać przemysł turystyczny.

Dziś miasto jest niepisaną stolicą całego regionu Azji Południowo-Wschodniej, centrum operacyjnym globalnych korporacji i węzłem transportowym – można się stąd dostać w dowolne miejsce na świecie. Posiada też rekordowo długą oficjalną nazwę: Krung Thep Mahanakhon Amon Rattanakosin Mahinthara Ayuthaya Mahadilok Phop Noppharat Ratchathani Burirom Udomratchaniwet Mahasathan Amon Piman Awatan Sathit Sakkathattiya Witsanukam Prasit. Po polsku oznacza to: „Miasto aniołów, wielkie miasto i rezydencja świętego klejnotu Indry (Szmaragdowego Buddy), niezdobyte miasto Boga, wielka stolica świata, ozdobiona dziewięcioma bezcennymi kamieniami szlachetnymi, pełna ogromnych pałaców królewskich, równa niebiańskiemu domowi odrodzonego Boga, miasto podarowane przez Indrę i zbudowane przez Wiszwakarmana”.

Jesienią 2016 roku ludność Bangkoku i innych tajskich miast wyszła na ulice, by opłakiwać historyczne wydarzenie – śmierć panującego od ponad 70 lat króla Bhumibola. Monarcha zmarł w jednym ze stołecznych szpitali po długiej chorobie. Ogłoszono roczną narodową żałobę, a jego ciało skremowano – zgodnie z tradycją – dopiero rok po śmierci. Prochy wielbionego przez Tajów władcy spoczęły w jednej z hal Pałacu Królewskiego.